Waardering voor de veteraan

Om in een werkomgeving goed te kunnen functioneren zijn 4 aspecten van belang: 1. Lichaam, Geld: Krijg je genoeg geld? 2. Hart, Waardering: Heb je een leuk team en wordt je werk gewaardeerd? 3. Ziel, Voldoening: draagt je werk bij aan een hoger doel? 4. Geest, uitdaging: wordt je in je werk steeds weer uitgedaagd je grenzen te verleggen? Als je soldaat wordt, wordt je gedrild, wordt je getraind, moet je steeds je grenzen verleggen; afhankelijk van het onderdeel waar je zit, zijn dit geestelijke en of lichamelijke grenzen. Je lichaam wordt maximaal uitgedaagd, je geest wordt op scherp gezet. Door de harde training trek je snel naar je maten toe, zodat een team wordt gesmeed; een goede teamspirit is voor soldaten immers letterlijk van levensbelang! Maar hoe zit het met waardering voor de soldaten? Waardering van het publiek? Waardering van de Nederlandse publieke opinie? Hoe voelt een soldaat zich als, na het sneuvelen van een soldaat, thuis een discussie losbarst over het misschien moeten terugtrekken van de soldaten? Als hij misschien over een maand wordt teruggetrokken, kan hij vandaag dan nog zo vechten als een soldaat moet doen? De gouden moraal van een soldaat is immers “Totdat je weet dat je toch zult sterven, kun je niet fatsoenlijk vechten, dat mag extreem zijn, maar dat is de gouden standaard” * Soldaten krijgen waardering van hun missie bij thuiskomst, ze krijgen een onderscheiding voor het voltooien van een missie, ze krijgen een onderscheiding voor de heldenmoed die ze hebben getoond. ... Maar krijgen soldaten ook de waardering van het thuisfront? In de praktijk blijkt dit in Nederland vaak tegen te vallen. De lokale situatie in het land waar ze naartoe uitgezonden waren en de lokale cultuur zijn lastig over te brengen, laat staan dat verhalen over de missie dan goed aan het thuisfront over te brengen zijn. En als een veteraan voor de zoveelste keer zijn verhaal wil vertellen, omdat hij of zij het nog niet heeft verwerkt, vindt hij of zij vaak geen luisterend oor. Het publiek kon in het verleden ook vaak niet veel waardering opbrengen voor de soldaten. Volgens het Volkskrant Magazine van 28 juni 2008 werden Indiëgangers destijds op de kaden ontvangen met de woorden “Moordenaars! Hoerenlopers!”. Tegen Libanongangers werd gezegd “Lekker in de zon gelegen?”. Dutchbatters verdwenen maar met stille trom. Hoe kun je dan je gevoelens verwerken? Niemand wil het horen, iedereen spuugt je uit, je trekt je terug in jezelf. Des te belangrijker is het daarom dat soldaten elkaar kunnen terugvinden! Een mooi initiatief werd beschreven in het eerder genoemde Volkskrant Magazine, het initiatief tot de oprichting van het inloophuis De Treffer in Eindhoven. Een plaats waar veteranen hun maten kunnen ontmoeten, verhalen kunnen delen, trauma’s onder elkaar kunnen verwerken, in een besloten omgeving gevoelens kunnen delen. Een initiatief dat brede waardering, en ondersteuning verdient! Gelukkig lijkt er ook een kentering te komen in de publieke waardering voor de soldaten. Sinds 2005 wordt de nationale veteranendag gehouden. Nederland lijkt eindelijk haar soldaten, die zijn uitgezonden om te dienen voor vrede en veiligheid – waarvan sommigen niet levend zijn teruggekeerd, anderen zwaar gewond zijn terugkomen, weer anderen onzichtbare schade van binnen hebben opgelopen – eindelijk de waardering geven die ze verdienen! En van mij mag dit nog wel wat groter worden, maak er maar een mooie parade van, met alle soldaten in gala uniform, met berenmutsen, in vol ornaat. Reken soldaten niet af op een oorlog die werd uitgevochten, daar is de politiek verantwoordelijk voor. Soldaten verdienen waardering, ze verdienen de waardering voor het zware werk dat ze gedaan hebben! *geciteerd uit Robert D. Kaplan, “Voorbij de grenzen van het Amerikaanse imperium”