Het proces van biologische stikstofbinding is van groot belang voor plantengroei op land en in het water, omdat stikstof een noodzakelijke grondstof is voor het bouwen van bijvoorbeeld eiwitten. Stikstof wordt in de natuur gebonden door bacterien. Het meest bekende proces van stikstofbinding is de binding door rhizobia bacterien die in symbiose leven met vlinderbloemigen (zie hiervoor blog 6a over stikstofbinding). Anton Nigten heeft in een interessant artikel op FoodLog zijn hypothese uitgelegd dat stikstofbinding door veel meer planten kan worden uitgevoerd, maar dat deze stikstofbinding vooral door de wijze van landbouw bedrijven bijna niet meer kan plaatsvinden. Ter ondersteuning hiervan een citaat uit het boek "De geheimen van een vruchtbare bodem" van Erhard Hennig (eerste druk in het Duits uit 1994). Op bladzijde 138 van de Nederlandse uitgave van dit boek staat het volgende:
"Rond de eeuwwisseling (rond 1900 dus) vroegen Russische bodemkundigen zich af, waarom de humusrijke bodems in de Oekraine meer dan tachtig jaar lang zulke goede graanoogsten zonder oogstverliezen leverden. Kunstmeststoffen kende men toentertijd nauwelijks. Onderzoek wees uit dat in een gram grond meer dan tachtig miljoen bacterien zaten. Tachtig procent daarvan bestond uit Azotobacter, dus luchtstikstof bindende vrijlevende bacterien. Zulke verhoudingen bestaan thans noch daar noch hier in humusrijke gronden."